Κείμενο: Μανώλης Μπαρδάνης
Σαββάτο 4 Δεκεμβρίου 1943.
…Μια μικρή γερμανική νηοπομπή ξεκίνησε από τον Πειραιά με προορισμό τη Λέρο, που είχαν ήδη καταλάβει τα γερμανικά στρατεύματα. Η νηοπομπή, που συνοδευόταν από τρία υδροπλάνα Arado 196, των Σμηναρχίών 1,2 και 3./SAGr.126, δέχθηκε επίθεση από επτά συμμαχικά αεροσκάφη Beaufighter κοντά στη Μακρόνησο. Το Arado Ar196 A3, της Σμηναρχίας 2./SAGr.126, με κωδικό D1+MK (αριθμό κατασκευής 1015), και πλήρωμα τον πιλότο Uffz. Karl Steinbrecher και τον πλοηγό-πολυβολητή τον Ltn. Eberhard Ahrends, αναγκάστηκε να προσνηωθεί αρκετά αργότερα, ενώ η νηοπομπή βρισκόταν ανατολικά της Δονούσας, βόρεια από την Κίναρο, προκειμένου το πλήρωμα να αντιμετωπίσει τις μηχανικές βλάβες που προκλήθηκαν από την επίθεση των Βρετανών.
Όσο το πλήρωμα προσπαθούσε να επισκευάσει τις βλάβες, τα άλλα δύο, έκαναν κύκλους από πάνω στα 200 πόδια, περιμένοντας την εξέλιξη. Ξάφνου έκαναν την εμφάνισή τους τέσσερα ακόμη Beaufighter της 47ης Μοίρας RAF. Ο σχηματισμός τους αποτελούνταν, από το …../Ζ με κυβερνήτη τον F/O Joseph Arthur Unwin και πλοηγό τον Sgt. P. J. Tuhill, το LX898/W με κυβερνήτη τον Sgt. G.Robert T. “Bob” Willis και πλοηγό τον Sgt. D. P. Thompson, το …./Ο με κυβερνήτη τον F/O J. W. Edwards και πλοηγό τον F/Sgt. H. N. Allen, και το …../Χ με κυβερνήτη τον Sgt. J. R. Edgar και πλοηγό τον Sgt. H. W. Wood.
[Οι πρόσφατες διαταγές που είχαν διαβιβασθεί στην 47η Μοίρα, ακύρωναν τη χρήση αεροτορπιλών και ρουκετών. Τα μικρά πλοιάρια που ήταν ο κυρίως στόχος τους, πλέον, μπορούσαν να αντιμετωπιστούν, με κανονιοβολισμούς από τα 4 × 20 mm Hispano Mk II cannon, που έφεραν στο ρύγχος της ατράκτου και πολυβολισμούς από το .303 in (7.7 mm) Browning του πλοηγού-πολυβολητή. Λόγω της έλειψης του βάρους αεροτορπιλών και ρουκετών τα αεροσκάφη, ήταν περισσότερο ευέλικτα και είχαν μειωμένη κατανάλωση καυσίμου. Αυτό τους έδινε το πλεονέκτημα να μπορούν να επιχειρήσουν με μεγαλύτερη διάρκεια πτήσης και να ελίσσονται σε μικρούς όρμους. Στοιχεία που θα έκαναν τον εντοπισμό ή την καταδίωξη και την επίθεση σε μικρά πλοιάρια περισσότερο επιτυχημένη].
Οι Βρετανοί πιλότοι πλησίασαν διστακτικά στην αρχή, φοβούμενοι ότι επρόκειτω για τέχνασμα ενέδρας. Ο αρχηγός F/O Joseph Arthur Unwin με το …../Ζ αποσπάστηκε από το σχηματισμό και ανέβηκε σε μεγαλύτερο υψόμετρο να παρατηρεί για τυχών επερχόμενα γερμανικά αεροσκάφη, Bf-109. Εν τω μεταξύ, το Arado 196 A3, της 1./SAGr.126, με κωδικό D1+BH (αριθμό κατασκευής 0302) είχε ξεκινήσει διαδικασίες προσνήωσης, προκειμένου να παραλάβει τον Uffz. Karl Steinbrecher από το D1+MK, που ήταν ήδη τραυματισμένος από την πρωινή επίθεση που είχε δεχθεί στη Μακρόνησο.
Ώρα 13:50 τα υπόλοιπα 3 Beaufighter, επιτέθηκαν. Πρώτος ο Sgt. Robert “Bob” Willis έστρεψε τα πυρά του αεροσκάφους του, εναντίον του εύκολου στόχου που βρίσκονταν στη θάλασσα. Το Arado 196 (D1+MK) βυθίστηκε. Ο πλοηγός Ltn. Eberhard Ahrends σκοτώθηκε και χάθηκε στη θάλασσα, ενώ ο πιλότος Uffz. Karl Steinbrecher κατάφερε να μπει τραυματισμένος στη σωστική λέμβο που είχε προετοιμάσει για την επιβίβαση του στο δεύτερο Arado 196 (D1+BH), που όμως εν τω μεταξύ δεν προλάβαινε να ανακόψει την διαδικασία προσνήωσης,.
Εκείνη τη στιγμή ο Bob Willis, επιτέθηκε και πάλι, αυτή τη φορά στο δεύτερο Arado. Από τα πυρά του, έσπασε ο δεξιός πλωτήρας του υδροπλάνου, που κρέμασε, αλλάζοντας έτσι την αερο-υδρο-δυναμική του, και το ανάγκασε να συντριβεί στα κύμματα, κατά την προσπάθεια προσνήωσης-απονήωσης. Έως την τελική πτώση, ο πλοηγός του Arado 196, Uffz. Hubert Thurner, δεν σταμάτησε να πυροβολεί τα Beaufighter, γεγονός που δεν πέρασε απαρατήρητο από τα βρετανικά πληρώματα. Ο πιλότος του Arado 196, Ltn Friedrich Brunswig σκοτώθηκε ενώ ο πλοηγός, παρέμεινε αλώβητος.
Μέσα από τη σωστική λέμβο, η ματιά του Karl Steinbrecher διασταυρώθηκε με τη ματιά του Bob Willis που περνούσε με το αεροσκάφος του εκείνη τη στιγμή, σε πορεία, κατευθείαν προς τη σωστική λέμβο. Για μια στιγμή ο Karl Steinbrecher πίστεψε ότι είχε έρθει η ώρα του. Όμως ο Bob Willis σεβόμενος ίσως κάποιο άγραφο κώδικα των μαχόμενων πιλότων, συνέχισε χωρίς πυρά και πέρασε από πάνω του.
Οι δύο άντρες Karl Steinbrecher και Robert Willis, συναντήθηκαν στην Αγγλία τον Ιούνιο του 2002 όχι ως εχθροί πλέον αλλά σε φιλικό, όμως φορτισμένο, συγκινησιακά κλίμα συζήτησαν για όσα πέρασαν, για όσα κι όσους χάθηκαν. Αντάλαξαν μνήμες του παρελθόντος κι αποχωρίστηκαν.
Πρώτος, ο Karl Steinbrecher το 2005 και κατόπιν το 2014, ο Bob Willis σε ηλικία 92 ετών, πήγαν να συναντήσουν τους μαχητές εκείνων των ημερών….
Επιστολή – κοινοποίηση που μου έκανε ο Bob Willis στις 10 Νοεμβρίου 2007, με την θέση κατάρριψης.
“Μικρό απόσπασμα από όσα έγραψα για το βιβλίο του Νίκου Λεβογιάννη-Νεότερη Ιστορία της Νάξου. Τόμος Β, τεύχος 4ο, όπου αναφέρονται και οι πηγές”.
Ακολουθεί δεκάλεπτο κινηματογραφικό σε γερμανική γλώσσα, από την συνάντηση του Bob Willis και του Karl Steinbreher που ευγενικά μου παραχώρησε στις 17 Δεκεμβρίου 2007, ο γαμπρός του Karl Steinbreher, Fritz Hartmann.