Junkers Ju52 Κύθηρα. Τα συντρίμμια βρίσκονται στο βάθος των 35 μέτρων (2 κινητήρες και μέρος του ουραίου τμήματος – οριζόντιος σταθεροποιητής), ενώ υπάρχουν διασκορπισμένα σε απόσταση μεγαλύτερη των 50 μέτρων, δομικά και μη μέρη του αεροσκάφους.
Όπως σε πολλές περιπτώσεις ναυαγίων μετά τον πόλεμο, το Ju52 δέχτηκε επανειλημμένα δυναμίτες με σκοπό την απόσπαση και την περισυλλογή μετάλλου. VIDEO
Κείμενο: Νίκος Καρατζάς
Μέρη Ιταλικού υδροπλάνου εντοπίστηκαν στη θαλάσσια περιοχή των Παξών από το καταδυτικό κέντρο Paxos Oasis Sub. Από την ανάλυση των φωτογραφιών που στάλθηκαν σε εμάς πιθανολογείται ότι τα μέρη του αεροσκάφους προέρχονται από CANT z506.
CANT z506 : Wingspan: 26 m Length: 19 m
Στην περιοχή του ναυαγίου βρίσκονται και οι τρεις μηχανές του αεροσκάφους. Πρόκειται για αεροπορικούς κινητήρες του εργοστασίου Alfa Romeo μοντέλο 126 RC.34. Ο σχεδιασμός των κινητήρων Alfa Romeo 126 RC.34 είναι βασισμένος στους αγγλικούς κινητήρες Bristol Jupiter και Bristol Pegasus.
Την περίοδο 1934- 1944, κατασκευάστηκαν περίπου 11.000 μονάδες και χρησιμοποιήθηκαν σε όλα τα Ιταλικά βομβαρδιστικά κατά την περίοδο του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου.
Το CANT z506 ήταν εφοδιασμένο με πολυβόλα Breda SAFAT των 12.7 mm όπως αυτό που απεικονίζεται στη φωτογραφία το οποίο βρέθηκε στο σημείο του ναυαγίου.
To Breda SAFAT των 12.7 mm είχε βάρος 29 κιλών, ολικό μήκος 139 cm και μήκος κάννης 80 cm.
Aircraft wreckage possibly from CANT z506 identified by divers in the Paxi island, Ionian sea (Paxos Oasis Sub). Among the wreckage, found the three aircraft engines. These engines are Alfa Romeo Variant 126 RC.34.
Alfa Romeo built/designed a range of aircraft engines based on the Bristol Jupiter and Bristol Pegasus designs, designated Alfa 125, Alfa 126, Alfa 127, Alfa 128, Alfa 129 and Alfa 131. All these essentially similar engines were mainly fitted to Italian bombers in World War II, Alfa Romeo building around 11,000 units between 1934 and 1944.
The Italian engine designation system includes a suffix indicating major components or attributes. The most common were R for Riduttore – reduction gear and C for Compressore – compressor/supercharger, followed by a number indicating the rated altitude in hundreds of metres, two speed superchargers were indicated by a double figure such as 10/34. [1]
The CANT Z.506 Airone (Italian: Heron) was a triple-engine floatplane produced by CANT from 1935. It served as a transport and postal aircraft with the Italian airline “Ala Littoria”. It established 10 world records in 1936 and another 10 in 1937. During World War II it was used as a reconnaissance aircraft, bomber and air-sea rescue plane, by the Italian Regia Aeronautica and Regia Marina, Aeronautica Cobelligerante del Sud, Aeronautica Nazionale Repubblicana and the Luftwaffe. The military version revealed itself to be one of the best floatplanes ever built. Despite its wooden structure it was able to operate in very rough seas. A number of Z.506S air-sea rescue aircraft remained in service until 1959.[3]
CANT z506
In the war against Greece it was used against coastal targets and the Corinth canal. It played an important part in the conquest of many Greek islands, including Corfu, Cephalonia and Zante. Due to its vulnerability against fighters, it was restricted to use by ‘recce’ units (Squadriglie da Ricognizione).[9]Later in the war, it was used in maritime patrol and air-sea rescue missions. The 506 was often forced to land in Spain, due to engine failure, combat damage or a lack of fuel. A special air-sea rescue version, the Z.506S Soccorso, was produced; it was used in small numbers by the Luftwaffe. [3]
[1] https://en.wikipedia.org/wiki/Alfa_Romeo_125 [2] https://en.wikipedia.org/wiki/Savoia-Marchetti_SM.79 [3] https://en.wikipedia.org/wiki/CANT_Z.506
Έρευνα – Επιμέλεια κειμένου: Νίκος Καρατζάς
Οι νάρκες θαλάσσης μαζί με τις βόμβες βυθού και τις τορπίλες αποτελούν ύφαλα όπλα. Στη διάρκεια του 2ου Π.Π οι Γερμανοί θεωρούσαν την νάρκη ένα σύγχρονο και αποτελεσματικό επιθετικό όπλο με εκτεταμένη εφαρμογή.
Κατά τη διάρκεια ερευνητικών καταδύσεων νότια της νησίδας Πατρόκλου (Γαϊδουρονήσι), εκτός από τις δυο βόμβες ΑΝ-Μ64, τύπου G.P.(General Purpose), εντοπίστηκε σε βάθος 28 μέτρων γερμανική νάρκη πιθανότατα τύπου Einheits Minen (EM), κατά τους Βρετανούς GU, διαστάσεων 1.23 x 1.18 m. Σε μικρή απόσταση εντοπίστηκε η βάση από το αγκύριο της νάρκης.
Οι νάρκες του τύπου ΕΜ πυροδοτούνται με την πρόσκρουση (κρουστική) και αναφέρονται σαν “Moored Contact mines”. Η πυροδότηση πραγματοποιούντο από μεταλλικές κεραίες (Hertz Horns – Chemical Horns) όπου περιείχαν ένα γυάλινο φιαλίδιο γεμάτο με θειικό οξύ. Όταν το πλοίο κατά την πρόσκρουση έσπαγε την μεταλλική κεραία το θειικό οξύ διέρρεε μέσω σωλήνα στον μηχανισμό της νάρκης, τον ενεργοποιούσε και με διοχέτευση ρεύματος προκαλούσε την ανάφλεξη της εκρηκτικής ύλης.
Οι Γερμανικές νάρκες του Β ‘Παγκοσμίου Πολέμου χαρακτηρίζονται από γράμματα, τα δύο πρώτα δείχνουν τον τρόπο λειτουργίας ενώ το τρίτο γράμμα αναφέρεται στον τύπο της σειράς όπου συνήθως χαρακτηρίζει μια τροποποίηση. Ο κώδικας των γραμμάτων ήταν:
BM – Airborne mines laid without parachutes
EM – Moored Contact mines. Mostly Hertz Horns.
FM – Shallow water contact mines, mostly moored types.
KM – Anti-invasion coastal mines
LM – Airborne parachute mines
MT – Ground mine torpedoes laid from torpedo tubes
OM – Surface mines
RM – Shore-controlled or independent ground mines
SM – Moored magnetic mines laid from mine tubes on U-Boats
TM – Magnetic (influence) mines laid from torpedo tubes
UM – ASW contact mines
Οι 13 τύποι για τις νάρκες ΕΜ ήταν:
ΕΜΑ, ΕΜB, EMC, EMD, ΕΜΕ, EMF, EMG, EMH, EMI, ΕΜΚ, EMR, EMS, EMU
Η νάρκη του τύπου αυτού αποτελείται από δύο τμήματα, τον μηχανισμό του αγκυροβολίου, αγκύριο, όπου ήταν τοποθετημένο το τύμπανο εκτύλιξης του σύρματος (εξέλικτρο) και τον σφαιρικό πλωτήρα μια θολωτή κατασκευή όπου περιείχε την γόμωση με τους επικρουστήρες. Η γόμωση για τις ΕΜC έφτανε τα 300 κιλά (660lb) .
Οι νάρκες θεωρούνται πολεμικό υλικό. Η εκρηκτική ύλη Hexanite ήταν ένα γερμανικό στρατιωτικό εκρηκτικό που αναπτύχθηκε στις αρχές του 20ου αιώνα πριν από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, για την Kaiserliche. Σκοπό ήταν να αυξήσει τις προμήθειες της μεγάλης ζήτησης τρινιτροτολουολίου (TNT). Η Hexanite είναι σημαντικά πιο ισχυρή από το ΤΝΤ. Ο πιο κοινός τύπος hexanite (κατά βάρος) ήταν 60% ΤΝΤ και 40% hexanitrodiphenylamine (HND).
Το ΤΝΤ δεν είναι διαλυτό στο νερό και ενδέχεται να είναι ενεργό για πολλές δεκαετίες.
Στις καταδύσεις που πραγματοποιήθηκαν πήραν μέρος:
By : Pierre Kosmidis
Rare Reggiane Re.2002 “Ariete” Italian WW2 fighter aircraft found intact in Corfu Island, Greece
The aircraft was mainly used by the Regia Aeronautica (Royal [Italian] Air Force), but it also saw limited use with the German Luftwaffe, who used it against the French resistance.
Under Construction….
Έρευνα – Επιμέλεια κειμένου: Νίκος Καρατζάς
Στη διάρκεια ερευνητικών καταδύσεων στα «Ναρκοπέδια Σαρωνικού» εντοπίστηκαν νότια της νησίδας Πατρόκλου (Γαϊδουρονήσι) δυο βόμβες ΑΝ-Μ64, τύπου G.P.(General Purpose) αμερικάνικης κατασκευής. Από τις βόμβες έχει αποκολληθεί το ουραίο τμήμα το οποίο και εντοπίστηκε σε κοντινή απόσταση.
Οι AN-M64 χρησιμοποιήθηκαν σαν βόμβες γενικής χρήσης 500lb, με εκρηκτικό φορτίο που αποτελούνταν από 267 lbs TNT ή 274 lbs “Σύνθεση Β”. Ήταν βαμμένη σε χρώμα χακί με μια κίτρινη ρίγα για τη σήμανση του κέντρου βάρους.
Το ελάχιστο ασφαλές ύψος ρίψης ήταν τα 2500 πόδια. Στα έγγραφα της USAAF αναφέρεται η χρήση της AN-M64 σε στόχους όπως σιδηροδρομικές γραμμές, γέφυρες, μικρά σκάφη, αποβάθρες.
Βόμβες ΑΝ-Μ64 έφεραν βομβαρδιστικά αεροσκάφη τύπου Β-17, Β-24 καθώς και Β-26 Marauder.
Από τα αρχεία βρέθηκαν δυο επιθέσεις αμερικάνικων αεροσκαφών εναντίον γερμανικών στόχων που να δικαιολογούν την παρουσία των βομβών στο σημείο. Η πρώτη επίθεση προέρχεται από το Ημερολόγιο Πολέμου της 21. U_Jägerflottille και αναφέρεται στον βομβαρδισμό των πλοίων BULGARIA και DRACHE στα νότια του Σουνίου από αεροσκάφη Bristol Blenheim την 3.1.1943.
Από τα αρχεία του German Naval Group Command South αναφέρεται επίθεση από αεροσκάφη Vikers Welligton ενώ άλλη αναφορά σαν αεροσκάφη επιδρομής αναφέρονται τα B-26 Marauder όπου στην συγκεκριμένη επιδρομή καταρρίφθηκε το Β-26 FK375/D ‘Dominion Revenge’ c/n 41-7396. https://aviationarchaeology.gr/?p=196
Η δεύτερη αναφέρεται σε επιδρομή βομβαρδισμού του Λιμένα Πειραιώς και του αεροδρομίου Χασάνι στις 17.11.1943 από Β-17 με πορεία προς το στόχο επάνω από το Λαγονήσι και εγκατάλειψη επάνω από την Πελοπόννησο.
Καταδυτική ομάδα:
The American version of the 500 lb general purpose bomb was the AN-M64. It’s explosive charge consisted of either 267 lbs of TNT, 262 lbs of Amatol, or 274 lbs of Composition B. The AN-M64 was painted olive drab with a 1″ yellow stripe marking the center of gravity, with a stripe around the nose and rear of the bomb. It was 57″ long and 14″ in diameter with a 0.3″ thick steel casing.
The minium safe drop altitude listed for the AN-M64 was 2500 feet. USAAF documentation listed target examples of: “Steel railroad bridges, subways, concrete docks, light cruisers”.
http://www.303rdbg.com/bombs.html
The General Purpose (GP) bombs used in the early missions were fitted with quarter second delay tail fuses with an extra tenth of a second fuse in the nose. In a report in December 1942, after the raid on Lille, it was calculated that 30 percent of the bombs dropped had failed to explode
because the arming mechanisms had frozen up after being exposed the damp conditions on the airfields overnight. Standard Operating Procedure was soon changed so that fuses were installed just before take off. Eventually, to avoid accidents in landing, fuses were to be inserted only when the bombs
were securely fixed into the aircraft.
In 1943, a new set of GP bombs were produced: the M57 250lb, M64 500lb, M65 1000lb and M66 2000lb. These accounted for most of the bombs dropped in the final year of the war. In January 1945, experts recommended 250lb GP bombs to be used against synthetic oil plants,
ammunition dumps and oil storage facilities. the 100lb bomb was recommended for attacking railway yards and runways.
The team:
Γερμανικό αεροσκάφος Arado Ar196 το οποίο χάθηκε στις 28 Φεβρουαρίου 1944, “πιάστηκε” στα δίχτυα ψαράδων σε βάθος 480 μέτρων στα νερά του Αιγαίου μεταξύ Νάξου και Ικαρίας. Σύμφωνα με το βιβλίο του Βύρωνα Τεζαψίδη “The German Luftwaffe in Greece in World War II” το αεροσκάφος πραγματοποίησε αναγκαστική προσγείωση μετά από μηχανική βλάβη κοντά στο νησί της Ικαρίας όπου και βυθίστηκε.
An Arado Ar 196 at the port of Piraeus (Skaramangas), Greece
Arado Ar 196 seaplane
A German Arado Ar 196 seaplane, which was lost on February 28, 1944, at a depth of about 480 meters between Naxos and Ikaria islands in the Aegean Sea, Greece, was the unexpected catch of a fishing boat, the “Fearless II”.
The cockpit, instruments and pilot’s seat
Surprisingly, Thanasis Sorokos the captain of the trawler found that something heavy was entangled in their nets.
When raised, they found that part of the fuselage, the engine and a wing of the seaplane, with the German cross still visible, returned from the abyss of the Aegean, carrying nuggets of the dramatic history of the Second World War as it unfolded in Greece.
The engine of the aircraft, still leaking oil, after 70+ years at sea
The identity of the airplane was confirmed thanks to the strenuous efforts of a distinguished researcher and writer.
According to Byron Tesapsides, who published his book “The German Luftwaffe in Greece in World War II”, an Arado 196 made an emergency water landing due to mechanical damage and later sank close to the island of Ikaria.
The German Luftwaffe in Greece in World War II
This is the only reference in German seaplane records for loss of that type, so it is highly likely that it is the No. 216 model A3
Arado Ar 196: 526 built, 3 survive today
Just three Arado Ar 196 are preserved until today from the 526 that came off the production line.
Two are exhibited in the US and one in Bulgaria, an ally of the nazis during the Second World War.
In Greece Arados were mainly used for reconnaissance and convoy cover in the Aegean. The most notable success was the capture of a British submarine, the HMS Seal, in the North Sea near Denmark in 1940.
The Arado Ar 196 is currently waiting patiently for its restoration at the Hellenic Air Force Museum, Tatoi, Athens
Οι κινητήρες βρίσκονται στον Άγιο Νικόλαο – Κρήτη, σε μικρή μεταξύ τους απόσταση και σε βάθος 20 μέτρων. Η φωτογραφική αποτύπωση πραγματοποιήθηκε από την ομάδα NGUE ενώ η ταυτοποίηση από τους Μανώλη Μπαρδάνη και Νίκο Καρατζά.
Ο πρώτος πρόκειται για κινητήρα BMW 132 radial 9 cyl, από τους βασικούς τύπους κινητήρα που υποστήριζαν τα αεροσκάφη Junkers 52. Ο δεύτερος κινητήρας πιθανολογείται ότι πρόκειται για Bristol Pegasus. Κινητήρα Bristol Pegasus φέραν πολλά συμμαχικά αεροσκάφη όπως επίσης και κάποια Ju 52 στους κινητήρες πτερυγίων.
Στην ευρύτερη περιοχή δεν υπήρχαν υπόλοιπα συντρίμμια αεροσκάφους. Αυτό ενισχύει το σενάριο ότι οι κινητήρες βρέθηκαν στο σημείο μετά από απόρριψη (φερτά).
Bristol Beauforts Mk.IΙ – Kefalonia island
Text in English – PDF formatΕπιχείρηση «VettorPisani» – 24 Ιουλίου 1942
Ο στόχος
Στις 23 Ιουλίου 1942 το ιταλικό πετρελαιοκίνητο φορτηγό «Vettor Pisani» (ολική χωρητικότητα: 6.339 τ. ναυπηγημένο το 1939), με τη συνοδεία των τορπιλοβόλων «Antares» και «Calliope» και του αντιτορπιλικού συνοδείας «Orsa» του Ιταλικού Βασιλικού Ναυτικού (Regia Marina), αναχωρεί από τον Τάραντα της Ιταλίας με προορισμό το λιμένα του Τομπρούκ στη Λιβύη (Βόρεια Αφρική). Στο φορτίο περιλαμβάνονται και τρία οχήματα «Lg.s.F.H.13 (Sfl.) auf Lorraine-Schlepper» από τα 30 πρώτα που κατασκευάστηκαν το 1942 για να χρησιμοποιηθούν αποκλειστικά από το Deutsches Afrika Korps (DAK) σε ιδιαίτερες επιχειρήσεις στη Βόρεια Αφρική.
Italian m/v «Vettor Pisani» (1939-1971)
Lg.s.F.H.13 (Sfl.) auf Lorraine-Schlepper (N.Africa 1942)
Αναμετρήσεις υποκλοπών
Τις πρώτες πρωινές ώρες της 24ης Ιουλίου και έπειτα από πληροφορίες προερχόμενες από τη βρετανική υπηρεσία αποκωδικοποίησης ULTRA (αναφορές σε χρόνους 1701/22 και 0023/23), το φωτοαναγνωριστικό αεροσκάφος Spitfire QZ7J της Νο.69 Μοίρας εντοπίζει τη νηοπομπή στα ανοιχτά της Κεφαλλονιάς στις 1:40. Μετά από υποκλοπή των ραδιοεκπομπών του αναγνωριστικού, η ανώτατη διοίκηση του ιταλικού ναυτικού («Supermarina») εκδίδει συναγερμό «PAPA» (Precedenza Assoluta sulla Precedenza Assoluta, δηλαδή απόλυτης προτεραιότητας) στις 2:10 για εντοπισμό της νηοπομπής. Ακολουθούν διαδοχικές εκπομπές και από άλλο αναγνωριστικό και αντίστοιχοι συναγερμοί ΡΑΡΑ από τις 2:35, μέχρι τις 7:30, όμως για τη νηοπομπή είναι πλέον αργά.
Antares (AN) torpedo boat (1936-1943)
Orsa (OS) destroyer escort (1936-1964)
Εντοπισμός
Στις 7:30 έξη βρετανικά Beauforts χωρισμένα σε δύο σχηματισμούς με τρία αεροσκάφη της Νο.86 Μοίρας της RAF υπό τον S/Ldr James Robert Hyde και τρία της Νο.217 υπό τον F/Lt Stevens απογειώνονται από τη Μάλτα με φορτίο τορπιλών, συνοδευόμενα από οκτώ Beaufighters της Νο.235 Μοίρας τα οποία με τα πυροβόλα των 20mm θα παρέχουν κάλυψη από εχθρικά καταδιωκτικά. Έπειτα από μακρά πτήση επάνω από το Ιόνιο, η νηοπομπή εντοπίζεται στις 9:30 σε θέση 10 μίλια σε διόπτευση 240 μοιρών από το ακρωτήριο Γερογόμπος, στη θέση 38,05Β 20,12Α.
Bristol Beaufort MkII No.86 Squadron RAF, 15-6-1942
Bristol Beauforts No.217 Squadron RAF
Η επιδρομή
Τα συμμαχικά αεροσκάφη προσεγγίζουν τη νηοπομπή σε πυκνό σχηματισμό «V» σε ύψος 100 μέτρων. Σε απόσταση δύο μιλίων από το στόχο αντιαεροπορικά πυρά τα υποδέχονται και επιτυγχάνουν άμεσο πλήγμα στο αεροσκάφος του επικεφαλής Hyde, με αποτέλεσμα αυτό να ανατιναχθεί εν πτήση και θραύσματα από αυτό να βλάψουν και δεύτερο αεροσκάφος. Δευτερόλεπτα αργότερα πλήττεται και το τρίτο αεροσκάφος του σχηματισμού της Νο.86 Μοίρας, το οποίο δέχεται πλήγμα στον αριστερό κινητήρα, παίρνει το δρόμο της επιστροφής αλλά με το δεύτερο κινητήρα να αδρανεί προσκρούει στη θάλασσα σε απόσταση 2-3 μιλίων από τον στόχο. Μέσα σε λίγα λεπτά οι ρόλοι φαίνεται πως ανατρέπονται και οι κυνηγοί γίνονται θηράματα..
Όμως η επιδρομή συνεχίζεται. Υπό την κάλυψη των Beaufighters τα εναπομείναντα τρία Beauforts της Νο.217 Μοίρας εξαπολύουν τις τορπίλες τους, επιτυγχάνοντας δύο εύστοχα πλήγματα στο εμπορικό πλοίο χωρίς άλλες απώλειες για τον σχηματισμό. Παρατηρείται έκρηξη, σκοτεινός καπνός και κοκκινωπή λάμψη: το «Vettor Pisani» αν και βαριά πληγωμένο, δεν βυθίζεται αλλά ρυμουλκείται και προσαράζει στον κόλπο Αργοστολίου. Την επόμενη ημέρα μετά από νέα επιδρομή της RAF, βομβαρδίζεται και καταστρέφεται ολοσχερώς από πυρκαγιά. Η επιτυχία της επιδρομής επιβεβαιώνεται από την υπηρεσία ULTRA με την αναφορά σε χρόνο 1051/24.
Bristol Beaufort MkII κατά τη διάρκεια πτήσης χαμηλού ύψους σε επιδρομή εναντίον πετρελαιοφόρου πλοίου στο Ιόνιο πέλαγος, τον Αύγουστο 1942 (το συγκεκριμένο αεροσκάφος διατηρεί ακόμη τα αναγνωριστικά της Νο.86 Μοίρας «BX» απόσπασμα της οποίας με βάση τη Μάλτα, ενσωματώθηκε στην Νο.39 Μοίρα την ίδια περίοδο).
Επίλογος
Μέχρι το 1951 το «Pisani» αναπαυόταν πληγωμένο σε μικρό βάθος στις δυτικές ακτές του κόλπου Αργοστολίου, οπότε ανασύρθηκε και ρυμουλκήθηκε στην Ιταλία, ανακατασκευάστηκε και χρησιμοποιήθηκε έως το 1971. Ωστόσο η θυσία των αεροσκαφών και των πληρωμάτων τους στέρησε από τις δυνάμεις του άξονα τις υπηρεσίες ενός ακόμα πλοίου όταν το χρειάζονταν περισσότερο και ο Έρβιν Ρόμελ δεν έλαβε ποτέ το τόσο πολύτιμο γι’ αυτόν φορτίο του.
Απώλειες της RAFστις 24-7-1942 στη νοτιοδυτική Κεφαλονιά
1. Bristol Beaufort Mk.II «AW355/G» (Νο.86 Sqn RAF), S/Ldr James Robert Hyde
2. Bristol Beaufort Mk.II «AW308/H» (Νο.86 Sqn RAF), P/O D. L. Furphy
3. Bristol Beaufort Mk.II «AW356/Z» (Νο.86 Sqn RAF), F/Sgt L. C. Thompson
Οι πληροφορίες, η επεξεργασία και η επιμέλεια προέρχονται από έρευνα που πραγματοποίησε ο Τηλέμαχος Μπεριάτος, 2012-2015.
No.86 SquadronRAF
Η Νο.86 Μοίρα εξοπλίστηκε με αεροσκάφη BristolBeaufortIIαπό τον Ιανουάριο 1942 και σύντομα άρχισε να επιχειρεί εναντίον στόχων επιφανείας. Τον Μάρτιο στάλθηκε ένα απόσπασμα στη Μάλτα και τον Αύγουστο μετά από πολλές απώλειες, αυτό ενσωματώθηκε με αντίστοιχα υπολείμματα του αποσπάσματος της Νο.217 στην Νο.39 Μοίρα.
Τα αεροσκάφη της έφεραν τα πλευρικά διακριτικά (Squadroncodeletters) «ΒΧ», «XQ».
(http://www.raf.mod.uk/history/86squadron.cfm)
BristolBeaufort(Type 152)
Βρετανικό, δικινητήριο ελαφρύ τορπιλοπλάνο. Προήλθε από το προγενέστερο ελαφρύ βομβαρδιστικό Blenheim (το οποίο αποτέλεσε το πρότυπο για τη δημιουργία του Beaufort, που με τη σειρά του οδήγησε στην ανάπτυξη του Beaufighter). Ανέλαβε υπηρεσία από τον Ιανουάριο 1940 και επιχειρούσε μέχρι το 1942 οπότε αντικαταστάθηκε από το Beaufighter αφού κρίθηκε παρωχημένο.
Το Beaufort Mk.IΙ παράχθηκε σε 167 τεμάχια και επιχείρησε σε ρόλους τορπιλοπλάνου και αναγνωριστικού.
Τέσσερα Beaufighter Mk.VIc της 227 μοίρας στις 26.01.1944 απογειώνονται από τον αεροδιάδρομο BERKA III της Βεγγάζη για περιπολία στην Νότια Πελοπόννησο.
Στο σημείο 36.42N, 22.25E εντοπίζουν δικάταρτο καΐκι 80 τόννων το οποίο ήταν αγκυροβολημένο. Το σημείο αγκυροβολίου ήταν προστατευμένο από λόφους ύψους 400 μέτρων.
Το Beaufighter Mk.VIc με αριθμό JL708 E στην προσπάθεια του να πλήξει το καΐκι επιχείρησε προσκρούει στην θάλασσα με αποτέλεσμα τη συντριβή του.
Το πλήρωμα αποτελείτο από τους :
Pilot, F/O Alexander Harold Will, s/n 420093, R.A.A.F, Australian
20 ετών, Κοιμητήριο Φαλήρου, θέση 7C19
Navigator, F/O Brian Findley, s/n 136376, R.A.F.V.R British
20 ετών, Κοιμητήριο Φαλήρου, θέση 4C10
Αρχείο: Operations Record Book 227 Sqn.
26/1/1944 301FTU, 227 Sqn. Dived into sea while attacking caique. At 1117hrs, posn. 36.42N, 22.25E sighted two-masted caique 80 tons anchored in bay bordered on three sides by high hills up to 1200 feet. Two attacks in which all aircraft dropped bombs with unobserved results. Vessel damaged by many fire with cannon. In diving to attack, “E” was seen to crash into the sea, apparently unable to pull out of dive. Further attacks abandoned owing to difficulty of approach. “E” disintegrated and no survivors were seen. Crew: F/O Alexander Harold WILL (Pilot) AUS/420093 RAAF Age 20 KIA F/O Brian FINDLEY (Navigator) 136376 RAFVR Age 20 KIA. Both buried in Phaleron War cemetary
